Czas pracy w razie ustania zatrudnienia w trakcie okresu rozliczeniowego

W spółce obowiązuje 12-miesięczny okres rozliczeniowy. W czasie jego trwania rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem, który przepracował większą ilość godzin niż wynikająca z nominału. Czy powoduje to obowiązek pieniężnego zrekompensowania tej intensywniejszej pracy?

Tak. W razie ustania stosunku pracy w czasie trwania okresu rozliczeniowego, pracodawca ma obowiązek rozliczyć czas przepracowany od początku tego okresu do dnia ustania zatrudnienia, a ewentualne przekroczenia odpowiednio zrekompensować (art. 151⁶ K.p.).

Zasadą jest, że pracodawca ustala wymiar czasu pracy, czyli liczbę godzin do przepracowania, na cały przyjęty okres rozliczeniowy. Zgodnie z art. 130 K.p., obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym oblicza się:

mnożąc 40 godzin przez liczbę tygodni przypadających w okresie rozliczeniowym, a następnie
dodając do otrzymanej liczby godzin iloczyn 8 godzin i liczby dni pozostałych do końca okresu rozliczeniowego, przypadających od poniedziałku do piątku.

Każde święto występujące w tym okresie i przypadające w innym dniu niż niedziela obniża wymiar czasu pracy o 8 godzin. Wymiar czasu pracy w okresie rozliczeniowym ulega ponadto obniżeniu o liczbę godzin usprawiedliwionej nieobecności w pracy zatrudnionego, przypadających do przepracowania w czasie tej nieobecności, zgodnie z przyjętym rozkładem czasu pracy.

Wymiary czasu pracy obowiązujące w 2016 r. podajemy w serwisie www.wskazniki.gofin.pl.

Jeżeli od początku okresu rozliczeniowego do dnia zakończenia zatrudnienia pracownik pracował w wymiarze przekraczającym normy określone w art. 129 K.p., przysługuje mu, oprócz normalnego wynagrodzenia, prawo do dodatku, o którym mowa w art. 151¹ § 1 K.p., czyli za godziny nadliczbowe. Natomiast w sytuacji, gdy skrócenie okresu rozliczeniowego spowodowało, że liczba godzin przepracowanych przez pracownika jest niższa niż nominalny wymiar czasu pracy ustalony zgodnie z Kodeksem pracy, osobie tej przysługuje wynagrodzenie przestojowe, przewidziane w art. 81 § 1 K.p. Zgodnie z tym przepisem, pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Przykład

W spółce z o.o. obowiązuje 12-miesięczny okres rozliczeniowy (od stycznia do grudnia). Pracownik wynagradzany stałą stawką miesięczną był zatrudniony na cały etat na podstawie umowy na czas określony, która rozwiązała się z końcem kwietnia 2016 r., z upływem czasu, na jaki była zawarta.

Wymiar czasu pracy od 1 stycznia do 30 kwietnia 2016 r. wynosił 664 godziny. Ustalono, że pracownik wypracował 32 godziny więcej, jednak nie naruszył normy dobowej ani przedłużonego wymiaru dobowego, a zatem otrzymał za nie normalne wynagrodzenie wraz ze 100% dodatkiem.